Η καταστροφή του κόσμου το 1987 και η καταστροφή του κόσμου το 2020 έχουν εξίσου δόσεις φόβου, δόσεις κινδύνου, μια ολοήμερη περίπολο να καταδιώκει, αλλά και έρωτα, έστω προσαρμοσμένο, έστω κάποτε άναυδο, αλλά έρωτα, και τρέξιμο, πολύ τρέξιμο προς όποια θάλασσα φαντάζεται ο καθένας πως αφρίζει προσεχώς.
Το Παιδί Τραύμα γράφει μουσική για θραύσματα ολόδικά μου, που δεν τους λέω πια καλημέρα, αλλά έχω μάθει να νοιάζομαι από μακριά. Με κομμάτια που αλλάζουν tempo, θέμα και ενορχήστρωση, μόνο για να χτυπήσουν το σωστό σημείο κάθε φορά.
Πολύ καλό και λογικό, όμως μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε παγίδα, κάτι σαν κινούμενη άμμος, καθώς όσο δένεστε, το κοινό έδαφος από το οποίο ξεκινήσατε αποκτά δυσανάλογα μεγάλη σημασία στον κώδικα επικοινωνίας σας, που, αν αμφισβητηθεί, αμφισβητείται το θεμέλιο της σχέσης και η ειλικρίνεια του κεραυνοβόλου έρωτα που με κάποιον τρόπο καταδυναστεύει μέχρι και τους ορκισμένους αρνητές του.
Το κολάζ ήταν μια ευκαιρία να επικοινωνήσω με ανθρώπους σε μια περίοδο απομόνωσης και ανησυχητικής ταχύτητας που έρεε μέσα μου κι έπρεπε να τοποθετηθεί ευγενικά σε κάτι πολύχρωμο.
We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue to use this site we will assume that you are happy with it.Ok
