Η αλήθεια είναι ότι ανέκαθεν ήθελα να μιλάω, να επικοινωνώ. Στα σχολικά μου χρόνια, ειδικά, μάλλον κυρίως να μιλάω. Κι όποιος ήθελε, ας άκουγε. Η ιδιοσυγκρασιακή επιλογή ρούχων ήταν για μένα ο τρόπος μου να μιλήσω χωρίς να πάρω τον λόγο, χωρίς καν να τον ζητήσω. Τα είχα φτιάξει έτσι στο μυαλό μου, που ήταν, οκ, απαίσιο να περιφέρομαι στους διαδρόμους και στο προαύλιο (υπέρβαση) ολομόναχη, αλλά σίγουρα ήταν πιο υποφερτό, εάν ήμουν ολομόναχη με ενδιαφέρουσα μόδα.
Μου αρέσει πολύ αυτό το «ευρύ», αυτό θέλουμε να καταφέρουμε και εμείς. Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια ομάδα που να ασχολείται με τη μόδα, το street art, το design, την αρχιτεκτονική και ό,τι άλλο μας ταιριάζει και προκύψει, μια ομάδα που θα είναι πραγματικά σπλιτ. Θέλουμε να γίνει ξεκάθαρο ότι δεν είμαστε άλλο ένα brand που πουλάει δέκα μπλουζάκια. Θέλουμε να έχουμε καλλιτέχνες που γουστάρουν αυτή τη φάση και το concept μας.
Εκείνο το απόγευμα ένιωθε τα γυμνά πόδια της να σέρνονται στο παρκέ της αίθουσας χορού πιο βαριά απ’ ότι συνήθως, σαν να ήταν δεμένα στους αστραγάλους της τα κουφάρια των νεκρών που δεν τίμησε. Η ιδέα του νέου με τα θλιμμένα φρύδια και τον λαιμό περασμένο στη θηλιά την έσφιγγε σαν παιδικός μπαλετικός κορσές· τα δύο της μπάσταρδα στον πάτο του Σηκουάνα την πόναγαν σαν άκαμπτες πουέντ που μαδάνε και ματώνουν τα νύχια των χορευτριών τα βράδια. Μισούσε τους κορσέδες και τις πουέντ.
We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue to use this site we will assume that you are happy with it.Ok
