Απλά, κάποιες φορές, βαριέμαι και σιχαίνομαι που ακόμα και την ηρεμία μου την έχω έτσι δομημένη, που ακόμα και να θέλω απλά να σκάσω, θα πρέπει να το εκφράσω, να το πω, σε μένα και σε όλους και εδώ. Θα ήθελα μία φορά να δοκιμάσω το απόλυτο μηδέν. Να μην μιλάω, να μην θυμάμαι, να μην προτρέχω, να μην έχω -προσδοκίες και ένα κάρο αηδίες- δικαιολογίες για να σκέφτομαι πολύ. Τα παρακάτω είναι του φθινοπώρου και δείχνουν μάλλον ότι δεν μπορώ αλλιώς, μα προσπαθώ.
Ο καθηγητής μού έλεγε ότι η ενέργεια ποτέ δε χάνεται, απλώς αλλάζει μορφή. Ούτε εσύ θα χαθείς, μη φοβάσαι. Είσαι μια συνάρτηση με αρνητικά και θετικά, μια είσαι πάνω από το μηδέν μια κάτω, αλλά δε χάνεσαι.
Πίσω από ταξίδια, καλούς βαθμούς, επιτυχίες, μια καλή φίλη υπάρχει ένα αχόρταγο χαμογελαστό τερατάκι που βουλιμικά καταπίνει όλα τα αγαπημένα της πράγματα: παραγωγικότητα, γνώση, κοινωνική ζωή, δημιουργία, μέχρι να τα ξεράσει όλα πάνω της. Εξαντλημένη τρέχει με γυμνά πέλματα, κάθε φορά στα ίδια γυαλιά που σκόρπισαν στο δρόμο της άλλοι, για να πλυθεί στο μπάνιο γρήγορα και να ξαναπιάσει το κουτάλι, μην τυχόν και καταλάβει κανείς ότι απέτυχε.
Μερικές φορές, κάθομαι τα μεσάνυχτα στο κρεβάτι και αναρωτιέμαι: τι να κάνουν τώρα; Και δεν εννοώ τους φίλους και τους γνωστούς. Αλλά όλους. Όλους τους ανθρώπους εκεί έξω. Τι να κάνουν τώρα;
We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue to use this site we will assume that you are happy with it.Ok
