Ένα βράδυ αποφάσισα να φτιάξω ένα ενημερωτικό zine επί του θέματος με σκοπό να το δώσω σε γνωστές μου, ούτε καν φίλες μου, στο σχολείο και στο φροντιστήριο. Κλασική τακτική των μοναχικών μου χρόνων: Δεν μου απευθύνει κανείς τον λόγο; Θα τον πάρω μόνη μου, με τους δικούς μου όρους, φάτε στη μάπα σας την αποψάρα μου. Είχα νιώσει τόσο δυνατή επιλέγοντας τα λόγια μου και γράφοντας για όλα αυτά τα βασικά φεμινιστικά σημεία στα ελληνικά, ενώ είχα συνηθίσει να τα διαβάζω και να τα ακούω στα αγγλικά.
Εν τέλει το zine άρεσε στα κορίτσια, ή έτσι μου είπαν.
“Κάποια γκόμενα πρέπει να το ξαναπεί.
1)ΔΕΝ ΒΑΦΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΕΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΓΟΡΙΑ
2)ΔΕΝ ΒΑΦΟΜΑΣΤΕ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΟΣ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ
3)ΔΕΝ ΒΑΦΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΥΨΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑΣ
4)ΔΕΝ ΒΑΦΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΕΣ, ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΑΤΟΦΙΟ ΔΕΚΑΡΑΚΙ Η ΚΑΘΕ ΚΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΗΣ
5)ΔΕΝ ΒΑΦΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΑΛΛΕΣ ΚΟΠΕΛΕΣ
6)ΒΑΦΟΜΑΣΤΕ ΕΠΕΙΔΗ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ MAKE-UP ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ ΕΦΟΣΟΝ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΜΒΑΣ”
Παρόλο που συμφωνώ με τις προθέσεις του post και ταυτίζομαι με το περιεχόμενό του πολλές φορές, θέλω να σχολιάσω κάποια πράγματα. Έτσι, αντίστοιχα:
1)Βασικά, ενδέχεται να βαφόμαστε και για να αρέσουμε στα αγόρια. Σίγουρα δεν βαφόμαστε όλες οι γυναίκες και όλες τις στιγμές για τα αγόρια, αλλά δεν το βρίσκω ειλικρινές να το απορρίπτουμε τελείως, στο βωμό της ενδυνάμωσης. Πολύς κόσμος βάφεται, γιατί θεωρεί πως μπορεί να γίνει έτσι πιο ελκυστικός και η ελκυστικότητα μπορεί να υφίσταται από εμένα για εμένα και αυτό είναι τέλειο, αλλά μπορεί να αφορά και το πρόσωπο που με ενδιαφέρει, είτε αυτό είναι αγόρι, είτε είναι κορίτσι. Βαφόμαστε, λοιπόν, πολλές φορές για να αρέσουμε πιο πολύ σε αγόρια και σε κορίτσια και δεν υπάρχει τίποτα ντροπιαστικό στην πρόθεσή μας και την προσπάθεια να αρέσουμε.
2)Εδώ θα συμφωνήσω. Ο καλλωπισμός δεν είναι και δεν θα έπρεπε να θεωρείται ότι είναι αποκλειστικά γυναικεία υπόθεση, όντως. Μακάρι να μην αποτελεί το μοναδικό κίνητρο μιας κοπέλας για να βαφτεί η υποτιθέμενη κοινωνική και φυλετική υποχρέωσή της να το κάνει.
3)Πολλές φορές έχω βαφτεί για να κρύψω την ακμή μου. Θα πει κανείς εδώ “η κοινωνία σού έμαθε ότι πρέπει να την κρύψεις”. Σκατά, το ξέρω, αλλά το make-up στην τελική έχει να κάνει και με το να διασφαλίζεις το δικαίωμά σου να παρουσιάζεις τον εαυτό σου, όπως ακριβώς εσύ θέλεις. Έχει μία ελευθερία αυτό, μία ανακούφιση, μεγαλύτερες από την επιβεβλημένη άνεση και την επιστροφή στο “φυσικό”.
4)Όλα αυτά είναι υπέροχα κάποιες φορές και τα νιώθουμε με όλη μας την ψυχή. Ωστόσο, είναι σημαντικό να λέμε και το ότι κάποιες φορές δεν νιώθουμε δεκαράκι και μπορεί όντως να είναι μια κακή μας μέρα από άποψη εμφάνισης και αυτοπεποίθησης. Δεν υπάρχει καμία δειλία στο να μην νιώθεις ή να μην είσαι δεκαράκι. Με εκνευρίζει η προσπάθεια να πείσουμε τις γυναίκες ότι αξίζουν αναμασώντας ρομποτικά το πόσο ΠΑΝΕΜΟΡΦΕΣ είναι όλες, όσο διαφορετικές κι αν είναι μεταξύ τους. Εννοώ, καλό σλόγκαν, αλλά γιατί να έχουμε ανάγκη αυτή τη γενίκευση; Δεν με καθησυχάζει η ιδέα ότι, όπως και να ‘χει, γαμάω και δέρνω απλά επειδή είμαι εγώ. Ο περισσότερος κόσμος καταλήγει να πηγαινοέρχεται σε διάφορα σημεία του spectrum της αυτοεκτίμησης και της αποδοχής της εμφάνισής του και αυτή είναι μία αρκετά προσωπική διαδρομή.
5)Ναι, ο ανταγωνισμός μεταξύ γυναικών, όσο κι αν προμοτάρεται, στην πραγματικότητα, έρχεται λιγότερο φυσικά στα κίνητρα μιας κοπέλας. Δέχομαι, ωστόσο, ότι πολλές φορές έχουμε να κάνουμε με θεμιτό ανταγωνισμό, με την πρόθεση να εντυπωσιάσουμε/να είμαστε αντάξιες.
6)Ξανά, δεν γουστάρουν όλες οι κοπέλες τόσο πολύ τη διαδικασία, τα κίνητρα για να βαφτούμε ποικίλουν και οι ικανότητές μας στο make-up, επίσης, ποικίλουν. Σπάνια έχω νιώσει ότι το πρόσωπό μου είναι ένας καμβάς και το καθημερινό μου eyeliner είναι απλά προέκταση του εαυτού μου πλέον. Ακόμα το βάζω στραβά και άλλες φορές το παρακάνω, ακόμα δεν ξέρω να βάζω κραγιόν σωστά, ούτε σκιές. Απλά καμιά φορά το δοκιμάζω. Δεν τρελαίνομαι για τη διαδικασία, δεν δύναμαι να αποδείξω γιατί το make-up είναι τέχνη στα χέρια μου, γιατί συχνά δεν είναι. Το πρόσωπό μου δεν είναι πάντα ένας λευκός καμβάς·πολλές φορές είναι μία λιπαρή επιφάνεια με ορμόνες και ατέλειες που επιθυμώ να κρύψω.
Φωτογραφίες της Αποστολίας Βασιλειάδη
